Eerste werkdagen

Toen we zondagavond aankwamen in Trujillo, werden we opgehaald door de coördinator van de organisatie waar we mee geboekt hadden. We kregen van haar die avond nog een rondleiding in het dorpje Huanchaco, waar we de komende weken zullen werken en slapen. Het was al donker, maar toch was er al veel te zien. Ontzettend veel leuke restaurantjes, waar je voor 2.50 euro een voorgerecht, hoofdgerecht en sapje voor krijgt. Ook zagen we veel surfscholen, kleine winkeltjes en veel toeristen rondlopen. We voelden ons totaal niet onveilig toen we er daarna met zn drieën terug naar het huisje liepen. We kregen in het huis de kamerverdeling te horen. Ik hoorde dat ik alleen zou slapen en Dane en Mareen met zn tweetjes op een kamer. Dit vond ik toch wel een beetje spannend, aangezien je via buiten moet om in deze kamer te komen. Toch heb ik me hier even overheen gezet en ben ik mijn spulletjes gaan inrichten in de kastjes: eindelijk niet meer uit de koffers leven, heerlijk! 
Verdere informatie zouden we de dag erna krijgen, aangezien we redelijk moe begonnen te worden. 

Dag 4: Huanchaco
Na een heerlijke nacht zag alles de dag erna helemaal anders eruit. Ondanks dat ik alleen sliep en het allemaal een beetje spannend vond, heb ik lekker geslapen. Met het idee dat we vandaag waarschijnlijk rustig aan konden doen en nog niet hoefden te werken, zijn we rond half 9 opgestaan. Dat uitslapen gaat nu gelukkig ook weer wat beter! We kregen, samen met een kopje thee, een heleboel informatie over alle projecten en de organisatie. Ook kregen we de vraag of we misschien niet al die middag naar de Skate Ramp wilden gaan. We waren zo ontzettend nieuwsgierig hiernaar, dat we meteen ja hebben gezegd. 
Na een lekker ontbijtje/brunch aan het strand tussen de toeristen, hebben we nog even door het dorpje gelopen om het in het daglicht te verkennen. Wat een geweldige plek waar we terechtgekomen zijn! De sfeer bij iedereen is zo relaxed en alles ziet er zo gezellig uit dat we er spontaan een vakantiegevoel van krijgen!
Na nog even te hebben geskypt met mijn gezinnetje thuis, zijn we naar de skateramp gegaan, samen met een andere volunteer Tom. Toen we er met een soort tuktuk (die naam ken ik nog van Sri Lanka, hier hebben ze er niet echt een naam voor) aankwamen ging de deur niet open en het bleek dat er vannacht was ingebroken. Dit kwam een moeder van een van de kinderen vertellen. Wij verstonden maar een aantal woordjes, dus het was even met handen en voeten praten. Uiteindelijk bleek dat ze dus gewoon wilde vertellen dat er was ingebroken. Er was op de skateramp niks van schade te zien dus was alles opgelost. Het eerste halfuur dat we er waren, was er geen kindje te bekennen, dus zijn we maar wat gaan proberen te skaten, zonder succes haha.. Vanaf een uurtje of 4 kwamen er steeds meer kinderen binnendruppelen. Uiteindelijk waren het er die dag 5 tot 10 kinderen in totaal. Ze kwamen en gingen weer weg. De kinderen waren in het begin erg verlegen, natuurlijk omdat wij nieuw waren, maar dit ging al snel weg toen wij een gesprekje probeerden aan te knopen. Vooral de oudere kinderen probeerden zelfs een beetje Engels met ons te praten. De rest van de middag hebben we lekker gespeeld met de kinderen, gekletst en een beetje geobserveerd. Het viel mij erg op dat de kinderen totaal niet voorzichtig spelen en dat dit ook gewoon toegelaten wordt. De kinderen spelen op hun blote voeten en glijden met hun blote beentjes overal overheen. Sommige hoekjes in de Skateramp zijn best gevaarlijk dus is het ook onze taak om op te letten dat de kinderen zich niet pijn doen. Om half 6 waren alle kinderen alweer weg, dus verlieten wij ook de skateramp en liepen we naar ons huis terug. Dit viel toch wel tegen, aangezien we wel een drie kwartiertjes moesten lopen. 
Savonds zijn we nog even in het dorpje gaan eten en hebben we besloten dat we komende weekjes niet veel moeite gaan doen om in onze toch niet zo hygiënische keuken te koken. Een menu (salade, hoofdgerecht en drankje) kost hier gemiddeld 10 soles. Dat is omgerekend 2.50 euro !! We kunnen het soms nog steeds niet geloven, omdat het ook nog allemaal zo lekker is. We proberen ook vanalles te proeven en er is tot nu toe gelukkig nog niemand ziek geworden van ons drieën. 
Het was natuurlijk een spannende dag, waarop we veel nieuwe mensen hebben leren kennen , het nieuwe project hebben gezien en super veel informatie hebben gekregen. Maar ondanks dit alles was het allemaal erg leuk om mee te maken en zijn we super blij met onze plek hier in Huanchaco!

Dag 5: Huanchaco, Huanchacito, Milagro, Trujillo
Vandaag kregen we een project tour, geregeld door de organisatie, Otra Cosa. Met alle vrijwilligers en begeleidsters stapten we om 8 uur sochtends al de bus in. Allereerst kwamen we langs een project opgezet door nederlanders: 'Fairmail'. Deze organisatie laat kinderen zelf fotos maken om ze vervolgens te laten afdrukken op kaarten en te verkopen. 50% van de verkoopprijs wordt voor deze kinderen opgeslagen en kunnen ze vanaf hun 19e hun studie mee betalen. Deze kaarten worden ook in NL, belgie, duitsland en frankrijk verkocht. 
Het project waar we daarna heen gingen was een kliniek, waar zwangere vrouwen en kinderen heen kunnen komen. Hier hadden ze echt de basic dingen die nodig zijn. 1 arts en 1 verpleegkundige. Ook vertelden ze dat de verpleegkundige vorig jaar een maand zwangerschapsverlof had gekregen en er deze maand dus totaal geen verpleegkundige aanwezig was. Ook de hygiëne hier was ver te zoeken. Dit alles terwijl de wachtkamer vol zat met wel 20 vrouwen en kinderen. 
Daarna gingen we naar het volgende project: de vuilnisbelt. We wisten echt totaal niet wat we moesten verwachten toen ze ons hierover vertelden dus lieten het maar over ons heen komen. We kwamen steeds dichterbij en rechts en links van ons zagen we alleen maar vuilnis, zo ver we konden kijken. Af en toe zagen we mensen erop eten verzamelen en een heleboel honden. We stapten ergens uit en er werd verteld dat er een grote gemeenschap hier leeft. Ze leven op de vuilnis, hun hutjes zijn gemaakt van vuilnis, ze werken op de vuilnis en ze eten van de vuilnis. Ik heb in heel mijn leven, al die reizen die ik heb gemaakt, nog nooit zo iets heftigs gezien. Ik heb ook het gevoel dat het gewoon niet erger kan dan dit. Al die kinderen en mensen die we zagen... Ik had echt een brok in mijn keel en mijn hart scheurde even uit elkaar... Iedereen in de bus was er ook even stil van. Op dit moment waren er ook geen vrijwilligers aanwezig op het project om de mensen die in dit dorpje wonen te stimuleren, omdat dit het heftigste project van allemaal is. Dit vind ik eigenlijk extra erg, omdat ik zelf constant het gevoel had dat ik deze mensen wilde helpen. 
Na dit project hebben we nog een school voor 'disabled children' bezocht in Trujillo, de grote stad. Deze school zag er echt goed uit en zou zo ook in Europa kunnen staan. Wat mij het meeste opviel was de liefde die alle begeleiders aan deze kinderen gaven. Ze hebben waarschijnlijk geen opleiding gevolgd, maar hoe goed ze met deze kinderen omgingen was erg fijn om te zien. De hele sfeer in deze school werd daarom echt prettig om in te bevinden. 
Na deze school bezochten we nog een conservatorium in Trujillo en hierna gingen we lunchen in Huanchaco met alle vrijwilligers. 
Na al deze indrukken waren we ontzettend moe. Ook hebben we voor ons gevoel nog niet eens een momentje rust gehad. Toch werden we nog in de namiddag verwacht op de skateramp, omdat de kinderen anders niet naar binnen konden. Na alle moed bij elkaar te hebben verzameld zijn we toch nog eventjes gegaan, maar ook vandaag waren er niet veel kinderen. Het was ook erg warm, waardoor de kinderen niet allemaal buiten wilden skaten, maar ook binnen met ons wilden kleuren en Engelse woordjes leren. 
Savonds zijn we nog even boodschappen gaan doen in de grote Mall (het lijkt alsof je even in Europa bent, zo veel westerse winkels) en daarna meteen gaan slapen.
Het was weer een ontzettende lange dag, maar we hebben zeker weer genoten! Morgen zal ik voor de eerste keer naar de kindergarten gaan, waar ik de komende 2 weken op maandag en woensdag met een vreemd Spaans meisje zal werken. Heel spannend weer, vooral omdat zij geen Engels kan praten en op het schooltje waarschijnlijk ook niet. Maar toch ben ik erg nieuwsgierig! 

Adiossssss