Weekend Huaraz

Donderdagavond zijn we vertrokken met de nachtbus naar Huaraz. Dit is een stadje in het berggebjed Cordillera Blanca in de Andes. De stad zelf ligt al op een hoogte van 3177 m. De bus ernaartoe was erg bochtig, dus we waren erg blij toen we er na 8 uur eindelijk aankwamen. We kwamen vrijdag heel vroeg sochtends aan en namen meteen een taxi naar het hostel waar we meteen een bed aangeboden kregen. We hebben nog een paar uurtjes kunnen slapen voordat we gingen beginnen aan onze eerste tocht. Omdat Huaraz al op een redelijke hoge hoogte ligt, waren we vooral deze eerste dag erg buiten adem en hadden we een beetje last van hoofdpijn. Door onze hoogtepillen, die we van de dokter voorgeschreven hadden gekregen, viel dit gelukkig nog best mee. Ook kregen we bij het ontbijt thee gemaakt van cocabladeren (waar thuis weer cocaine van wordt gemaakt). Deze zouden je nog meer laten wennen aan de hoogte. Maar om toch aan die hoogtes te gaan wennen deden we vrijdag een wandeltocht om 'erin te komen'. De mensen van het hostel zeiden dar deze trek naar het Wilca Cocha meer (3750 m), wel mee zou vallen en dat de wandeling ongeveer 2 uurtjes omhoog zou gaan. Dit viel ons ontzettend tegen. Na 5 minuten te hebben gewandeld waren we al helemaal buiten adem en hadden we al pauze nodig. Toch wilden we deze tocht afmaken omdat we toch echt aan de hoogte moesten wennen als we de andere dagen nog hoger wilden gaan. Het was ontzettend erg afzien en we dachten wel 100 keer aan opgeven en terug omlaag wandelen, maar hebben uiteindelijk het Wilca Cocha meer bereikt. Het was een mooi meer waar we even op ons gemakje pauze konden nemen en aan de hele tocht terug konden beginnen. Qua conditie viel de terugweg heel erg mee, maar je voelt het meer aan je benen omdat je jezelf constant moet tegenhouden. Ook gaat deze terugweg natuurlijk veel sneller. Eenmaal beneden was het keihard aan het regenen en keek iedereen in het hostel raar op dat we alleen maar zon hadden gehad. Door de regen zijn we nog even naar het centrumpje van Huaraz gegaan, wat niet zoveel voorstelde, en hebben we in een backpackers cafe gegeten. Om 21uur waren we zielsgelukkig dat we eindelijk in bed lagen, vooral omdat we de dag erna om 5 uur zouden worden opgehaald met de bus om de trek naar Lake 69 te gaan doen. 

Zaterdagochtend zaten we dus alweer vroeg in de bus opweg naar Lake 69 (4600m). Het was een 3 uur durende busrit, die niet bepaald heel relaxed was door de hobbelige weg. We maakte nog een stop bij 2 andere prachtige meren: China cocha en occa cocha (3850m). Onderweg gingen we nog ergens ontbijten met cocathee en kon onze tocht beginnen. Het begin viel heel erg mee. De weg was een beetje valsplat en je liep gewoon over een pad. We liepen langs vele beekjes en het uitzicht was adembenemend! De weggetjes werden steeds steiler en moeilijker. We liepen door de beekjes en zagen overal watervallen om ons heen, het was nog wel redelijk te doen op dit punt. Het viel ons erg op dat we buiten ons nog maar 1 andere wandelgroep tegen waren gekomen, waarschijnlijk omdat er niet veel van die gekken zijn die deze tocht ervoor over hebben om een of ander lake te zien. 
Daarna werd het wel heftiger. Hoofdpijn, misselijk, tinteling over je hele gezicht, handen en voeten en 0 adem meer over zagen we dan eindelijk de laatste berg waar we op moesten klimmen. Hij zag er zo ontzettend stijl uit en we voelden ons zo slecht, maar geen een moment ging door ons hoofd heen dat we misschien wel zouden opgeven. Na alles ervoor over te hebben gehad, moesten en zouden we het lake gaan zien. Die laatste berg was super erg afzien, ik denk dat ik het in mijn hele leven nog nooit fysiek en mentaal tegelijk zo zwaar heb gehad. Elke 10 seconden zet je één muizenstapje, je bent meteen buitenadem en hebt een pauze nodig. En toen, na bijna 4uur wandelen kwamen we dan ein-de-lijk aan bij Laguna 69!!! We waren op 4600 m hoogte!! Wat een prachtige kleur en mooie omgeving! Een van de mooiste dingen die we tot nu toe in ons leven gezien hebben, zeker weten (ZIE FOTOS!) . Dit was sowiso de hele trip en al het afzien waard geweest! Na een aantal fotos te hebben genomen en even te hebben uitgerust, moesten we dan uiteindelijk toch het lake verlaten en terug naar beneden. Hier zagen we wel een beetje tegenop, omdat we echt helemaal op waren van de heenweg. Maar ondanks dat ging deze terugweg redelijk prima. Even verstand op 0 en doorlopen. De tocht die we vandaag hadden gelopen was maarliefst 15 km heen en 15 km terug!!! Toch wel trots waren we op onszelf. Toen we eindelijk bij de bus aankwamen vonden we het heerlijk om even te kunnen zitten en rusten.  Ook vandaag was het de hele dag zonnig geweest en heeft het maar zo'n half uurtje zachtjes geregend, wat eigenlijk wel lekker was. We kregen in de bus nog een cocathee, om de hoofdpijn een beetje te laten zakken en voor we het wisten waren we weer in het hostel. Na de hele tocht terug moesten we de weg nog helemaal terug rijden (3 uur lang in die hobbelbus) en kwamen we pas laat aan in het hostel. We hadden alledrie super erge honger dus zijn met nog een ander Nederlands meisje uit het hostel naar een pizzaria gegaan (zo hadden we toch nog een nederlandse 5 december) en weer vroeg in bed gaan liggen.

Zondag, laatste dagje in Huaraz, hadden we eigenlijk alledrie geen puf meer om nog zo'n heftige wandeling te maken, dus boekten we een tour waarbij we een paar uurtjes langs mooie gebieden zouden rijden en maar kort hoefden te wandelen. Deze korte wandeltocht ging naar de gletsjer Pastoruri op 5250 m hoogte. Hier hadden we dus wel degelijk last van hoogteziekte en duurde het korte stukje wandelen wel een uur. Het was er ook ontzettend koud, dus iedereen was goed ingepakt. Het was een saaiere wandeling, omdat er dit keer echt een pad van stenen was die door mensen is aangelegd. Op de gletsjer zijn veel meer toeristen te zien omdat het ook minder zwaar was om er te komen, maar het was prima voor een laatste dagje. We hebben twee keer ijs zien en horen vallen van de gletsjer. Het deed ons toch echt wel wat als je in het echt ziet hoe het gaat met de natuur in plaats van dat je het alleen op de televisie ziet. Het was erg indrukwekkend om te zien. 
We hebben echt alles uit dit weekend gehaald en kunnen wel zeggen dat dit zeker bij een van de toppertjes van deze reis staat! We hebben  prachtige dingen gezien en we hebben heel veel geluk gehad met het weer! Moe maar voldaan stapten we zondagavond weer terug in de nachtbus naar ons thuis in Huanchaco.